Het was hier stil ...heel stil. Ik weet het. En hoe is het nu met jou, hoor ik je denken.
Wel ik kan nu zeggen al beter, nog niet helemaal, maar ik ben op goede weg.
Toen ik net thuis viel met mijn burn-out was dat zeer confronterend, ik kon het maar moeilijk aanvaarden dat dat mij moest overkomen, ik had het gevoel dat ik iedereen in de steek liet en dat ik maar snel terug aan de slag moest.
Nu bijna 6 maanden later weet ik wel beter. Maanden therapie bleken nodig maar vooral verhelderend om tot het punt te komen dat ik eindelijk kon zeggen: " ik heb een burn-out en het is ok". Ik liet niet anderen in de steek maar had mezelf maanden in de steek gelaten.
Ik heb geleerd om te aanvaarden dat ik gewoon niet meer kon, dat mijn lichaam stop riep, dat naaien een opgave werd, dat lezen niet lukte, dat ik mijn Pc niet kon openen, dat ik rust ongelooflijk verademend vond, dat de hele dag slapen mogelijk was, dat ik soms helemaal niks deed behalve genieten van de kleine dingen, ... .
En dat is moeilijk als je een bezit bijtje, een mooimaker, een harde werker, een trots iemand bent.
Als ik eerlijk ben voor mezelf, was dit al maanden zelfs jaren aan de gang. Ik heb het zelf toegelaten door nooit aan te geven dat het even teveel was en ik niet nog 10 opdrachten er kon bij nemen.
Voorlopig ga ik dus nog niet aan de slag ook al heb ik al vaak gedacht, ik voel me beter, ik vlieg er weer in, om dan een dag later compleet uitgeteld te moeten recupereren.
Maar ik ben op positieve weg, ik heb meer goede dagen dan slechte, ik loop al vaker vrolijk zingend door het huis en geniet van kleine dingen zoals de zon op mijn bolletje en een wandeling met de hondjes. Ik zie de toekomst ook positief in, ik naai al eens (kleine projectjes weliswaar maar toch) en heb meer zin in de dag als ik opsta.
Lezen blijft moeilijk, luisteren naar gesprekken in groep ook.
Een burn-out is een raar beestje... eentje dat ik maar moeilijk kon begrijpen, tot het mezelf overkwam.
Vandaag heb ik weer een mindere dag, dan loopt mijn hoofd over van gedachten en ben ik heel onrustig. Corona quarantaine helpt niet echt met iedereen altijd thuis, maar we maken er hier het beste van.
Liefs
Karoline
Wel ik kan nu zeggen al beter, nog niet helemaal, maar ik ben op goede weg.
Toen ik net thuis viel met mijn burn-out was dat zeer confronterend, ik kon het maar moeilijk aanvaarden dat dat mij moest overkomen, ik had het gevoel dat ik iedereen in de steek liet en dat ik maar snel terug aan de slag moest.
Nu bijna 6 maanden later weet ik wel beter. Maanden therapie bleken nodig maar vooral verhelderend om tot het punt te komen dat ik eindelijk kon zeggen: " ik heb een burn-out en het is ok". Ik liet niet anderen in de steek maar had mezelf maanden in de steek gelaten.
Ik heb geleerd om te aanvaarden dat ik gewoon niet meer kon, dat mijn lichaam stop riep, dat naaien een opgave werd, dat lezen niet lukte, dat ik mijn Pc niet kon openen, dat ik rust ongelooflijk verademend vond, dat de hele dag slapen mogelijk was, dat ik soms helemaal niks deed behalve genieten van de kleine dingen, ... .
En dat is moeilijk als je een bezit bijtje, een mooimaker, een harde werker, een trots iemand bent.
Voorlopig ga ik dus nog niet aan de slag ook al heb ik al vaak gedacht, ik voel me beter, ik vlieg er weer in, om dan een dag later compleet uitgeteld te moeten recupereren.
Maar ik ben op positieve weg, ik heb meer goede dagen dan slechte, ik loop al vaker vrolijk zingend door het huis en geniet van kleine dingen zoals de zon op mijn bolletje en een wandeling met de hondjes. Ik zie de toekomst ook positief in, ik naai al eens (kleine projectjes weliswaar maar toch) en heb meer zin in de dag als ik opsta.
Lezen blijft moeilijk, luisteren naar gesprekken in groep ook.
Een burn-out is een raar beestje... eentje dat ik maar moeilijk kon begrijpen, tot het mezelf overkwam.
Vandaag heb ik weer een mindere dag, dan loopt mijn hoofd over van gedachten en ben ik heel onrustig. Corona quarantaine helpt niet echt met iedereen altijd thuis, maar we maken er hier het beste van.
Liefs
Karoline
Sterk van je dat je dat hier neerschrijft, Karolien! Ik denk dat niemand er een beeld van kan vormen tot het je zelf overkomt en je wenst het uiteraard niemand toe! Heb ondertussen ook een paar collega's die uitgevallen zijn en ik wil er voor hen zijn, maar weet niet hoe... Zorg goed voor jezelf!
BeantwoordenVerwijderen