Het was hier stil ...heel stil. Ik weet het. En hoe is het nu met jou, hoor ik je denken. Wel ik kan nu zeggen al beter, nog niet helemaal, maar ik ben op goede weg. Toen ik net thuis viel met mijn burn-out was dat zeer confronterend, ik kon het maar moeilijk aanvaarden dat dat mij moest overkomen, ik had het gevoel dat ik iedereen in de steek liet en dat ik maar snel terug aan de slag moest. Nu bijna 6 maanden later weet ik wel beter. Maanden therapie bleken nodig maar vooral verhelderend om tot het punt te komen dat ik eindelijk kon zeggen: " ik heb een burn-out en het is ok". Ik liet niet anderen in de steek maar had mezelf maanden in de steek gelaten. Ik heb geleerd om te aanvaarden dat ik gewoon niet meer kon, dat mijn lichaam stop riep, dat naaien een opgave werd, dat lezen niet lukte, dat ik mijn Pc niet kon openen, dat ik rust ongelooflijk verademend vond, dat de hele dag slapen mogelijk was, dat ik soms helemaal niks deed behalve genieten van de kleine ding
Een blog over stof, naaien, meiden en hun mama ...