Een tijdje terug ging er bij mij in mijn lijf iets mis.
Ik, diegene die steeds 100 dingen tegelijk deed, geraakte al overstuur door één simpel taakje.
Ik was al moe toen ik eraan dacht en panikeerde al voor ik aan mijn taak begon.
Als ik heel eerlijk ben, dan is het al lang zo.... maar ja
en de enige die dus nooit op de eerste plaats werd gezet, was IK.
Er werden dus geen groentjes meer gekweekt, een boek lezen daar kwam het niet meer van en mijn naaimachine was bedekt onder een dikke laag stof.
En toen na enkele weken dat het in mijn lijf echt wrong, ging het licht uit, kwam de paniekaanval en veel tranen en was mijn lijf echt leeg.
Ondertussen zijn we al enkele weken verder en gaat het al iets beter. Ik slaap veel, ik krijg hulp van een psycholoog die me leert hoe belangrijk het is om ook voor mezelf te kiezen en doe voorlopig weinig maar als ik iets doe, probeer ik iets leuks te doen voor mezelf.
Haar verdict was een burn-out en eigenlijk was het een opluchting om eindelijk die bevestiging te krijgen.
Ik ben dus thuis en soms wringt het daar nog, want eigenlijk geef ik graag les en heb ik die pubers graag en wil ik hun graag weer iets bijleren.
Maar eerst moet ik weer mezelf terugvinden. De vrolijke Karoline, die graag creatief bezig is, goed georganiseerd de dag begint en alle ballen in de lucht houdt. Al zal ik nu mijn aantal ballen proberen beperken, zodat er tijd vrij blijft voor mij.
Ik besloot om mijn verhaal te delen, omdat ik dat aanzie als een deel van het genezingsproces: het aanvaarden dat er iets mis is en me er ook niet meer voor schamen dat het even niet gaat en ik hulp nodig heb.
Heb je tips voor mij, herken je de situatie, wil je iets delen??? Graag!
Alle beetjes helpen!
Liefs
Karoline
Ik, diegene die steeds 100 dingen tegelijk deed, geraakte al overstuur door één simpel taakje.
Ik was al moe toen ik eraan dacht en panikeerde al voor ik aan mijn taak begon.
Als ik heel eerlijk ben, dan is het al lang zo.... maar ja
- ik kon mijn leerlingen toch niet in de steek laten,
- het was opendeurdag, dan moest ik aanwezig zijn,
- er dienden examens gemaakt te worden,
- de deadline voor de punten kwam dichterbij, dus eerst verbeteren
- ..... en zo ging de lijst maar eindeloos verder
en de enige die dus nooit op de eerste plaats werd gezet, was IK.
Er werden dus geen groentjes meer gekweekt, een boek lezen daar kwam het niet meer van en mijn naaimachine was bedekt onder een dikke laag stof.
En toen na enkele weken dat het in mijn lijf echt wrong, ging het licht uit, kwam de paniekaanval en veel tranen en was mijn lijf echt leeg.
Ondertussen zijn we al enkele weken verder en gaat het al iets beter. Ik slaap veel, ik krijg hulp van een psycholoog die me leert hoe belangrijk het is om ook voor mezelf te kiezen en doe voorlopig weinig maar als ik iets doe, probeer ik iets leuks te doen voor mezelf.
Haar verdict was een burn-out en eigenlijk was het een opluchting om eindelijk die bevestiging te krijgen.
Ik ben dus thuis en soms wringt het daar nog, want eigenlijk geef ik graag les en heb ik die pubers graag en wil ik hun graag weer iets bijleren.
Maar eerst moet ik weer mezelf terugvinden. De vrolijke Karoline, die graag creatief bezig is, goed georganiseerd de dag begint en alle ballen in de lucht houdt. Al zal ik nu mijn aantal ballen proberen beperken, zodat er tijd vrij blijft voor mij.
Ik besloot om mijn verhaal te delen, omdat ik dat aanzie als een deel van het genezingsproces: het aanvaarden dat er iets mis is en me er ook niet meer voor schamen dat het even niet gaat en ik hulp nodig heb.
Heb je tips voor mij, herken je de situatie, wil je iets delen??? Graag!
Alle beetjes helpen!
Liefs
Karoline
Geen echte tips. Enkel pak je tijd en doe dat zonder schuldgevoel! Succes!
BeantwoordenVerwijderenOh, zo herkenbaar. Mijn licht ging uit ergens half mei. In april trok ik op mijn werk al aan de bel, ik overleefde enkel. Tot ik crashte. Nooit geweten dat ik zo diep kon zitten. Dagen, weken zelfs deed ik niks dan wenen en slapen. Ik was leeg, doodop en ik voelde mislukt en schuldig. Er was wel steun en begrip, maar ik ben het zelf die de klik moet maken. Intussen werk ik weer 40%, niet veel, maar momenteel meer dan genoeg. Ik leef van moment tot moment, en heb enorm veel schrik voor een terugval. Soms lukt er me niks, en dan geef ik toe, en doe ik niks. Stap voor stap, beetje bij beetje probeer ik mezelf terug te vinden, in de hoop ooit terug een deel van mijn oude ik te worden. Veel succes dus, je bent zeker niet alleen. En als het nodig is, mag je steeds je gal spuwen bij mij. Want soms kan dat enorm veel deugd doen!
BeantwoordenVerwijderenxxx