Ik ben niet zo een emotioneel type, een huiler of een deler. Ik ben meer het vrolijke type, vaak met de glimlach en met zin om mijn dag te beginnen. Mijn collega's of leerlingen zullen het niet merken dat ik verdriet heb. Ik probeer mijn pubers eerder goesting te doen krijgen in hun lesdag. Maar soms sluipt het verdriet zomaar opeens binnen, helemaal onverwacht. Op de meest onnozele momenten.... mis ik hem. Bij de slager bestelt er iemand een paar droge worsten, zijn lievelingshapje met wat mosterd. Of rijdt er plots op de autostrade net dat model wagen voor mij dat papa ook ooit had, een eerder uitzonderlijk model dat je nu haast niet meer ziet, en toch was hij daar. Deze week vernam ik van de Dementia App speciaal ontwikkeld om beter te kunnen communiceren met mensen met dementie. Ons papa zal er niet meer van kunnen genieten, maar misschien iemand anders wel. Ze biedt een ruim aanbod van liedjes en video fragmenten uit de oude doos en zou de social...
Een blog over stof, naaien, meiden en hun mama ...